در یک مجتمع  تعامل متقابل هیات مدیره و ساکنین اگر به نتیجه نرسد، مجتمع  دچار بد نامی، بیماری و فرار ساکنین را به همراه دارد، بدانگونه که باعث رکود اراده تصمیم گیرندگان که همان هیات مدیره است و ساکنین  می شود که نتیجه ای جز اختلال در نظم ، هرج ، مرج شدید و کاهش قیمت شدید مجموعه را در بر دارد.

امروزه برخی از فعالان و علاقمندان اجتماعی در حوزه آپارتمان نشینی، در مطالعات و بررسی‌های شخصی خود، بر این باورند که بسیاری از اسیب ها و بیماری های مجتمع های مسکونی و یا تجاری در تبعیضات، پارتی بازی و نابرابری‌ها بین افراد مجموعه است این تفاوت ها ممکن است از سوی هیات مدیره و یا برخی از افراد پر نفوذ صورت گیرد.

وقتی سرمایه گذاران و یا ساکنین یک مجموعه  نتوانند مطالبات و حقوق مصرح خود را استیفاء کنند؛ مسیرهای مختلفی را برای اقناع مدیران و یا هیات مدیره تجربه می‌کنند؛ نق زدن ها ، گردهم ایی نارضایتی نرم و سخت تا رسیدن به خواسته ها یی که قوانین را را به حق دانسته است. اگر مجموعه ای دارای هیات مدیره ای دانش محور باشد می تواند سخت ترین کارها را که قانونگذاران با صرف زمان ، بودجه مملکتی و کارشناسی تشخیص داده اند را بکار گیرند بسیاری از موانع برطرف و در دل مردم جایگاهی رفیع و ارزشمند بدست می اورند .

بیماری بزرگی که در همه مجموعه ها مانند اپیدمی حاکم است حس بی تفاوتی افراد است ، مقصر و عامل این بیماری هیات مدیره است که با کج خلقی ، زیر پا گذاردن قاوانین ، خود رای بودن و بکارگیری سلیقه های شخصی انرا در دل مردم ایجاد می کنند .

اما این تعامل متقابل اگر به نتیجه نرسد، هم مجموعه دچار بیماری می‌شود و در هیات مدیره اختلال رفتاری دیده می‌شود و هم در ساکنین و مالکین. به عبارت دیگر، هر چه در میان مردم و هیات مدیره یک مجموعه، تعامل  بیشتری وجود داشته باشد؛ بیماری‌های روانی (و حتی جسمی) کمتری باید دیده شود؛ برای همین است که افزایش «امید به زندگی» یکی از فاکتورهای توسعه همه جوامع ها است.

اعتراضات شدید توام با نق زدن بیشتر مالکین و مشترکان به مدیر عامل و یا مدیر اجرایی مراکز  که در نهایت با تظاهرِ فراوان اختلالات هنجاری نظیر مشاجره و نزاع، کاهش سطح تحمل، افزایش پرونده‌های قضایی و… همگی حکایت از این دارد که تعامل مطلوب و مثبتی بین مردم و هیات مدیره ها وجود ندارد.

 نگاهی به فرمایشات امیر بیان حضرت امام علی (ع) در این خطبه؛ پیش از بروز بیماری‌های روانی در میان مردم و یا مسئولان و قبل از نمودار شدن کبر، غرور، کینه، حسد، انحصار طلبی، استبداد و مانند آن (عِلَلُ النُّفُوسِ) چند اتفاق بزرگ دیگر افتاده یا خواهد افتاد:

۱): یکدلی و وحدت کلمه و به عبارتی تعامل مثبت میان مردم و مدیران کاهش یافته و در دیدگاه طرفین نسبت به هم، اختلاف بوجود آمده یا خواهد آمد. اخْتَلَفَتْ هُنَالِکَ الْکَلِمَةُ

۲): نشانه‌هایی از جور و ظلم مسئولین بر مردم، مردم بر مردم، و یا مردم بر حاکمیت آشکار شد‌ه یا خواهد شد. وظَهَرَتْ مَعَالِمُ الْجَوْر

۳): دغل بازی و چاپلوسی و ریاکاری در دینداری متولیان امور و یا در میان مردم افزایش یافته یا خواهد یافت. وَ کَثُرَ الْإِدْغَالُ فِی الدِّینِ

۴): عمل به سنت‌ها و آئین‌های ملی و مذهبی و البته قوانین موضعه، متروک شده یا خواهد شد. وَ تُرِکَتْ مَحَاجُّ السُّنَنِ

۵): اداره امور اجرایی در کشور و یا همکاری و همراهی مردم با خود، نه بر اساس قانون و نه بر اساس تقوی و خداترسی؛ بلکه  بر اساس تمایلات نفسانی انجام شده یا خواهد شد. فَعُمِلَ بِالْهَوَی

۶): احکام و دستورات خدا یا کنار گذاشته و تعطیل خواهند شد و یا تأثیر آن از بین خواهد رفت. وَ عُطِّلَتِ الْأَحْکَامُ